Over het water ziet u een stukje parkbos. Deze stukken komen verspreid over het terrein voor. In deze dicht begroeide parkdelen kun je niet wandelen, maar toch zijn ze een wezenlijk onderdeel van de Engelse landschapstuin. De Engelse tuin kwam in de mode in de 18e eeuw en verschilt volledig van de daarvoor populaire Franse tuin. In de Engelse tuin gaat het niet meer om strakke lijnen en symmetrie, maar om romantische, parkachtige landschappen met verrassende doorkijkjes. Die doorkijkjes werden bereikt door de aanleg van grasvelden op heuvelachtig terrein, omgeven door en afgewisseld met boomgroepen. Het parkbos zorgt voor beslotenheid en intimiteit en de afwisseling tussen open en gesloten levert de bewuste doorkijkjes.
Op dit afgelegen plekje in het park vindt u het meest romantische bruggetje, met een rieten overkapping. Omdat waterpartijen een belangrijk deel uitmaken van het Engelse Landschapspark, zijn er ook veel bruggetjes. Samen moeten zij de paden in een krakelingstructuur met elkaar verbinden.